azie2011.reismee.nl

Terug in HCMC / Saigon

Sorry, we hadden beloofd niet meer te schrijven maar we hebben toch nog wat meegemaakt.

Vandaag vertrokken van Phu Quoc naar Saigon. Op het eiland hebben we wat rondgelopen, over het strand gesjokt en toch wel genoten van de zon, ruim 30 graden. In NL is het nu rond vriespunt?? Het hotel Kim Hoa is langzaam aan het aftakelen. We hebben veel wild gezien, honden, katten, gecko's, muggen, spinnen en kakkerlakken. Overal kwam wel water uit, ook wanneer de kraan niet aanstond. Het personeel was onbeschoft, ongeïnteresseerd, zeer traag, lui en nog meer van dat soort eigenschappen.

Helaas moesten wij door een fout van de reisorganisatie 3 maal van kamer wisselen. Volgens de website zouden we een bungalow krijgen maar ineens is dit een standaardkamer geworden. Hier staat tot op de dag vandaag niets over vermeld. Wij zijn ook niet akkoord gegaan met de standaard kamer. Dit wordt nog een leuk gesprek met Outsight.

Maar waarom we toch iets schrijven hier is het feit dat we dachten veilig te zijn aangekomen in Saigon. Dit was ook zo. Reis naar hotel ging voorspoedig. Nog een souvenir gekocht in de Ben Thanh market en wat weasel coffee. Variant op de Civet, stukje goedkoper ook. Vervolgens wat eten. Dit in een zijstraatje nabij ons hotel.

Toen we op straat aan het eten waren kwam er een motor met een rotgang het nauwe straatje door en klatste zich in het drukke verkeer. Almar merkte nog op dat dit een halsbrekende stunt was, zo de bocht te nemen een drukke straat op. Totdat er vlak achteraan een andere motor met een passagier luid schreeuwend achteraan kwam met een getrokken pistool in de lucht! We gingen meteen op zoek naar de camera's van de Bollywood film opname. Maar die kwamen niet voorbij. Wat er aan de hand was weten we niet maar een getrokken pistool is wel apart om mee te maken.

We gaan zo maar weer de straat op met kogelwerend vest om nog even van onze vakantie te genieten, rare snuiters die Aziaten!

De laatste loodjes.............

Een vlucht eerder betekende dat we om 8 uur op Phu Quoc waren. We moesten een half uur wachten op ons transport naar het rustoord. Hierdoor zwermde er als een stel vliegen rond een honingpot 5 taxichauffeurs om ons heen. Die we persoonlijk alle 5 moesten afzeggen, dachten ze. Almar werd er zat van en wuifde ze allemaal weg onder de vriendelijke woorden 'kssst', waardoor de rust terug gekeerd was en bij Sabrina ook. Een seconde later en zij had de mannen vriendelijk op haar wijze weg laten gaan.

Bij aankomst in ons hotel bleek er een standaard kamer met tuinzicht gereserveerd te zijn. Helaas moest dit een bungalow zijn. Onze reisagent werd gebeld. Mr. Tam vertelde ons continu dat dit niet gereserveerd was. Dat was zijn probleem en ons probleem moest eerst opgelost worden. Na heen en weer gepraat te hebben zou hij ons op zijn kosten een paar dagen 'upgraden'. Helaas betekende dit voor ons een dag 'downgraden' waar we niet blij van werden. Dit ging de heer Tam niet snappen. Hij moest nu de kosten voor de bungalow betalen. Dat wij dit al in Nederland hadden gedaan ging bij hem niet echt doordringen.
Na een half uur kwamen we tot een compromis dat hij 3 dagen bungalow voor zijn rekening zou nemen (hij begreep er echt niets van) en dat de eerste nacht een standaard kamer betrokken moest worden. Wij waren er klaar mee en gingen hier onder protest mee akkoord. Volgens Tammetje zou ook heeeeel Phu Quoc vol zitten. De laatste nacht zitten we waarschijnlijk in 'ocean view', dit compenseert dan nog een beetje. Maar waar de tuinzicht in de eerste nacht is gebleven dat weten wij niet. We keken namelijk uit op de muur van het restaurant. Wellicht de sla en de groente? En het is zo druk hier op het strand, wij vragen ons af waar die 20 mensen zich laten huisvesten, maar goed......

We gaan nu maar rusten, het zijn de laatste dagen. Oja, de bungalow waar we ondertussen in zitten is wel knus. Vandaag was het bewolkt en hebben we het dorpje Duong Dong bekeken. Was wel zweten die 2 kilometer lopen. Maar dat hebben we voor de zekerheid maar weer aangevuld.
Woensdag gaat onze vlucht naar HCMC. Donderdag terug richting Nederland. Voor nu denken wij niets meer te gaan melden hier. Wij gaan nog even van de zon genieten en dan is het over!

Saigon, de stad........

De Cu Chi tunnels stonden voor vandaag op het programma. Deze tunnels zijn in de Vietnam oorlog met de USA aangelegd. Een gangenstelsel van honderden kilometers. In de plaats Cu Chi zijn deze opengesteld en licht aangepast voor toeristen. De plek wordt zeer druk bezocht. Zelfs nu het naseizoen is. Hierdoor kon je bijna nergens bij komen. De plek zelf is namelijk niet erg groot. Beetje Vietnamese formaat. Het was interessant om te zien. Wij zijn zelf een klein stukje de tunnel in geweest. Dit gaf een erg benauwd gevoel. Je moest flink door je hurken om er door te kunnen. Voor de iets wat gezettere medemens raden wij deze tunnels toch echt af! De tunnels kwamen uit in diverse ruimten waar gekookt en gewoond werd. Zeer primitief. Op het terrein werd getoond welke martelwerktuigen er in valkuilen werden geplaatst. Leek ons geen mooie dood, als dat al de bedoeling was.

In de middag zijn wij in HCMC naar de Saigon rivier gelopen. Niets bijzonders, alleen water en een bouwput. Aan het eind van de dag, na het verkeer overleefd te hebben (een brommer ging vlakbij ons op zijn plaat ;-), wat vocht bijgetankt.

Wij zijn nu echt toe aan rust. Morgenochtend vliegen we naar Phu Quoc, spreek uit: Fuok. Eindelijk van onze welverdiende rust genieten. Helaas voor maar 4 dagen. Dan moeten we weer een dag terug naar dit dorp. Daar gaan we nog even niet aan denken.

Mekong leven

Stipt om 6.00 uur gingen de motoren aan van de boot. 10 seconden ervoor ging onze wekker. Wij wilden namelijk de zon zien opkomen. Hier hebben wij wat slechte ervaringen mee gehad in het verleden maar nu moest het goed gaan. En dat ging ook goed. We zagen de zon opkomen boven de wolken uit. Voor niets vroeg opgestaan. Maar wat we op het water zagen was bijzonder. 's Avonds bleken alle boten op het water voor anker te zijn gegaan. Hierdoor lagen er heel veel bootjes om ons heen en aan elkaar. Mooi gezicht.

Nadat wij ons ruime ontbijt op de boot, met als toeschouwers wederom de bevolking in de hutjes, op de boten en de paalwoningen, hadden genuttigd gingen we op weg naar de drijvende markt van Can Tho. De grootste van de Mekong. Op de boten wordt alles verkocht wat er te verkopen valt. Een drukke bezigheid. De ene boot na de andere meerde af aan ons bootje. Halverwege stopten wij bij een boot waarop fruit werd verkocht. Voor ons werd er een ananas geschild. Zeer zoet en erg lekker!

Aan het eind van de ochtend moesten we van de boot af. Op weg naar Ho Chi Minh City (HCMC) het vroegere Saigon, althans voor ons. Door de bevolking van Vietnam wordt het nog steeds Saigon genoemd. Samen met een ander Duits stel ging de reis van 4 uur redelijk snel. Grappige verhalen wat ze hadden meegemaakt dode de tijd.

In de middag hebben wij eerst een stel fietsers gecharterd in HCMC om naar de Jade Emperor Pagode te gaan. Na wat afdingen kwamen we tot een akkoord op 100.000 dong per persoon. Dat is toch zeker 4 euro p.p.! En waarschijnlijk erg goed betaald. Hiervoor hoefden wij dan niet 20 minuten heen en weer te fietsen in 35 graden. Was een mooie deal!

In en rondom de pagode was het ongelooflijk druk (we weten nu nog niet waarom) en vele Vietnamese liepen met wierrook stokjes. In diverse kamertjes stonden beelden waar de stokjes werden achter gelaten. Een ritueel om een keer gezien te hebben. Maar ook oppassen dat er niet een Aziaat een stokje in je haar of gezicht duwde. Zo druk! Hier hebben we even rond gekeken om de stad weer door te gaan terug naar ons hotel.

Wat een drukte met brommertjes hier! Alles rijd kris kras door elkaar. Na dit overleefd te hebben bleek onze trip ineens 100.000 dong extra te kosten. Dit voor de persoon die ons 'geronseld' had voor de riksje mannen. In eerste instantie dachten wij dat ze 4 maal een briefje van 50.000 dong wilden hebben maar dit bleek niet zo te zijn. Een Vietnamees bleef bij onze discussie lachend staan. Vervolgens duwden wij 200.000 dong in de handen en werden zeer kwaad en liepen weg. Dit bleek de juiste oplossing te zijn.

Vervolgens op weg naar de volgende halte: Reunification Palace. Op de weg hiernaar toe kregen we met de andere kant van het verkeer te maken. Als voetganger aan de kant of anders........... slippen bleek later. Sabrina stak over en een brommer wilde niet echt uitwijken. Slippend kwam de brommer rijdster tot stilstand. Later zou er iemand met een kruk en slecht ter been (logisch!) ook bijna aangereden worden voor onze neus. Wat een drama hier! Geen enkel respect voor de medeweggebruiker. En daarnaast is in onze optiek deze stad niet echt het bezoeken waard.

Vanavond hebben wij een veilige plek gevonden ver van het verkeer vandaan om te eten. De 12e etage van ons hotel. Buiten met een mooi uitzicht. Dat dan weer wel.

Mekong door de ogen van.......

We hadden de wekker op 6.30 uur gezet. Dit omdat we zo nuchter waren om de avond ervoor om 22.30 uur te vragen hoe laat we zouden worden opgehaald. Almar had ergens 8.30 uur gelezen. Helaas was dit nergens meer te vinden en het bleek ook 7.15 uur te zijn. Snel naar bed om vervolgens door onze wekkerradio gewekt te worden. En wel om 5.00 uur! Op dit tijdstip begon de markt recht tegenover ons hotel. Dit betekent radio hard en werken. De rest van het lawaai werd gemaakt door brommers en auto's die de markt bezoeken. Deze hebben namelijk op de plek waar bij ons het rempedaal zit een toeter. Heerlijk geslapen dus!

Het busje stond daadwerkelijk om 7.15 uur voor ons. En ook deze chauffeur was uitgerust met een lawaaiige rem. Zo niet erger dan in Cambodja. Daar kunnen ze er ook wat van. Waarom ze toeteren is ons nog steeds een raadsel want niemand reageert er op.

Na een rit van 4,5 uur kwamen we dan aan bij de Mekong Eyes, althans een kleine uitvoering. We gingen eerst naar een fabriekje waar ze van rijst allerlei snacks maakten. Creatief met rijst, en het smaakte ook nog.
Vervolgens gingen we toch echt de boot in. De Mekong Eyes dreef nu toch echt voor ons.

Op de boot werden we vergezeld van zo'n 13 duitsers. Hoe ongelukkig kan je het hebben. De mensen bleken toch best aardig te zijn. Een koppel van onze leeftijd moest bij ons aan tafel zitten tijdens de lunch waar we de rest van de tijd regelmatig mee hebben doorgebracht. Zij gaven ons tips voor Vietnam en wij aan hun over Cambodja. Verder wat serieus slap geouwehoer.

In de loop van de middag hebben we een dorpje bezocht met een fabriek waar ze bakstenen maakten en wat rond gewandeld. 's Avonds een goed 4 gangen diner gehad met als toeschouwers de arme bevolking in de Mekong Delta. Verschil moet er zijn!?

De Mekong zelf is mooi om te zien. Druk vaarwater waar het dagelijks leven tussendoor zwemt. Wat opvalt is dat Vietnam schoner oogt dan Cambodja. Daar liggen de plasticzakjes en overig vuil voor het oprapen, hier is dat minder.

Op weg naar Vietnam!

Vandaag de grote dag of de boeking gemaakt over het internet met Mekong Eyes ook daadwerkelijk nagekomen zou worden. Eerst moest er uitgecheckt worden. Wij bleken 3 dagen geleden een rekening niet betaald te hebben. Helaas krijg je in Cambodja niet altijd een kopie mee, en als we die al hadden gekregen hadden wij die al weer weggegooid. De rekening werd kwijt gescholden aangezien zij geen bewijs konden laten zien. Op de nieuwe rekening hadden ze de lunch van gisteren vergeten. Wij zijn de lulligste niet en hebben dit aangegeven.

Precies om 11 uur stond Mr. Hen voor ons. Tot zover ging het dus goed om in Vietnam te komen. Door hem werden we op de boot gezet. En tot nu hebben we niets hoeven betalen. Dit gaat goed.

Aangekomen bij de grens moesten we de boot af. Stempels in ons paspoort en een papiertje werd eruit gehaald. Allemaal de boot weer op. Stukje varen en allemaal de paspoorten inleveren en de boot weer af. Hier bleven we, ondertussen aan Vietnam kant, een uur wachten. Bijna niemand wist wat er ging gebeuren, op 1 persoon na. Een eigenaar van een bank legde ons uit dat hij 1 maal per maand dit meemaakt. Soms duurt de Vietnamese kant 10 minuten, nu wat langer. Waarschijnlijk door Nieuwjaar, Tet genaamd. 2 weken daarvoor en 2 weken daarna gaat het allemaal niet zo snel. En 3 februari was het hier 'Tet' Maar na een uur allemaal de boot weer in en toen waren we formeel in Vietnam.

Onderweg vertelde de bankeigenaar over het leven aan de Mekong. Grappig zo'n gids.

Aangekomen in Chau Doc werden we opgewacht door 2 heren. We liepen met onze koffers naar een grote Jeep, tot grote tevredenheid van Sabrina, om daar aan voorbij te lopen en op een fiets riksja gezet te worden. Ieder een koffer en fietsen maar. Erg grappig vond Almar. Zeker na de reactie van Sabrina.

In het hotel werd er gevraagd of we via Mekong Eyes komen. De internet boeking is dus tot nu goed gegaan. We hebben in ieder geval onze vooruitbetaling eruit!

Eerst wat gegeten in een restaurantje op de hoek en vervolgens..................een drankje om bij te komen.

Terug naar Phnom Penh

In Sihanoukville wat aan het zwembad gelegen. Het plaatsje zelf heeft niet veel te bieden.

De rit van Sihanoukville naar PP was er een voor in de hel. Inhalen op plekken waar het eigenlijk niet kan en toeteren in plaats van remmen. Vreemd! Het aparte is dat iedereen overal inhaalt maar niemand het elkaar gunt. Dit geeft gevaarlijke situaties waardoor je bijvoorbeeld recht op je tegenligger af rijdt en die alleen maar seint met zijn licht. Ga aan de kant! Of je wordt afgesneden en een bus die als tegenligger zowat je kont er af rijdt. Wij hebben het overleefd!

Vandaag mr. Hen gesproken om morgen op de boot naar Vietnam gezet te worden. Zo gaat dat hier als vreemdeling. Ben benieuwd of we de Mekong Eyes gaan zien.

Kampot van de gebaande paden af

Bart de bootman, zoals hij hier in de volksmond heet, voer stipt om 9.00 uur bij ons voor het hotel. Maar eerst moest er afscheid genomen worden van een aantal personeelsleden van Rikitikitavi. 1 van de mensen wilde ons eerst nog even goed omhelzen en met ons op de foto. Gezien de lengte van een gemiddelde Cambodjaan voelde zij zich erg klein (zie foto).

Bart bleek een Vlaming met een flinke bos rastahaar te zijn die nu 7 jaar in Cambodja woont. In de boot moesten wij onze slippers uit doen en totaal relaxen. Hij zou ons naar meer onontdekte mangroven en meer bossen brengen waar weinig toeristen komen. Dit bleek ook het geval. De natuur was zeer mooi, voor zover er nog wat over was. Ook hier is veel bos verdwenen. De vaarwateren werden langzaam aan steeds smaller totdat we niet meer met de motor konden varen en met de hand de boot moesten voorttrekken aan de palmen. Dit gaf leuke taferelen waaronder het duiken naar een palm om de koers te behouden tot het op het laatste moment ontwijken om niet vol een mep in het gezicht te krijgen van een wilde palmtak. Ondertussen gaf Bart ons uitleg over zijn levensloop en de natuur om ons heen.

Op een klein slecht onderhouden zandstrandje (wat was aangelegd tijdens de sloop van de rest van het bos) kon er gezwommen worden. De omgeving was, nu nog maar voor hoelang, rustgevend. Even weg uit de omgeving van brommers. Stukken land zijn hier al verkocht aan projectontwikkelaars. Cambodja is hard op weg om resorts neer te zetten om de toerist te behagen.......

In de middag gingen we verder op weg naar Sihanoukville. Hier even 2 dagen niets doen. Overmorgen terug naar Phnom Penh waar hopelijk de boot op ons wacht naar Vietnam en de Mekong delta. Op dit moment weten wij niet wanneer wij weer iets van ons kunnen laten zien. Tot ooit!

Deze reis is mede mogelijk gemaakt door:

Meridian Travel