Bart de bootman, zoals hij hier in de volksmond heet, voer stipt om 9.00 uur bij ons voor het hotel. Maar eerst moest er afscheid genomen worden van een aantal personeelsleden van Rikitikitavi. 1 van de mensen wilde ons eerst nog even goed omhelzen en met ons op de foto. Gezien de lengte van een gemiddelde Cambodjaan voelde zij zich erg klein (zie foto).

Bart bleek een Vlaming met een flinke bos rastahaar te zijn die nu 7 jaar in Cambodja woont. In de boot moesten wij onze slippers uit doen en totaal relaxen. Hij zou ons naar meer onontdekte mangroven en meer bossen brengen waar weinig toeristen komen. Dit bleek ook het geval. De natuur was zeer mooi, voor zover er nog wat over was. Ook hier is veel bos verdwenen. De vaarwateren werden langzaam aan steeds smaller totdat we niet meer met de motor konden varen en met de hand de boot moesten voorttrekken aan de palmen. Dit gaf leuke taferelen waaronder het duiken naar een palm om de koers te behouden tot het op het laatste moment ontwijken om niet vol een mep in het gezicht te krijgen van een wilde palmtak. Ondertussen gaf Bart ons uitleg over zijn levensloop en de natuur om ons heen.

Op een klein slecht onderhouden zandstrandje (wat was aangelegd tijdens de sloop van de rest van het bos) kon er gezwommen worden. De omgeving was, nu nog maar voor hoelang, rustgevend. Even weg uit de omgeving van brommers. Stukken land zijn hier al verkocht aan projectontwikkelaars. Cambodja is hard op weg om resorts neer te zetten om de toerist te behagen.......

In de middag gingen we verder op weg naar Sihanoukville. Hier even 2 dagen niets doen. Overmorgen terug naar Phnom Penh waar hopelijk de boot op ons wacht naar Vietnam en de Mekong delta. Op dit moment weten wij niet wanneer wij weer iets van ons kunnen laten zien. Tot ooit!